In april 2004 reisde Henk Weltevreden af naar Kinshasa. Hij wilde zien waar zijn achtjarige pleegdochter Ngudi, die al zes jaar bij hem en zijn vriendin woont, terecht zou komen als zij met haar biologische moeder naar Congo zou worden uitgewezen. Hij trof een land aan in anarchie en oorlogsgeweld. ‘Een veilig land’, volgens de Nederlandse regering. Congo Blues is een hoogst actueel verslag, waarin pleegouders vechten tegen de windmolens van de Nederlandse bureaucratie. Scherp, maar ook met humor en sterke verbeeldingskracht beschrijft Weltevreden de ontwikkeling van een in Nederland geboren Afrikaans meisje en hij toont aan hoe het lot van kinderen wordt opgeofferd aan rigide politiek en de letter van de wet.

Weltevreden kijkt met een verwonderde blik de wereld in en door zijn precieze schrijven maakt hij ons deelgenoot van die verwondering.
– Frank van Dijl (Algemeen Dagblad)

Terwijl het probleem van de asielzoekers de facto is opgelost wijzen we nu 26.000 asielzoekers uit, die vanwege de Nederlandse administratieve incompetentie al jaren in Nederland verblijven. Het verhaal van Ngudi laat zien tot welke inhumane consequenties dit wanbeleid voert.
– Maarten van Rossem (Historicus en publicist)

Als Kuifje ooit volwassen wordt, zal hij schrijven als Henk Weltevreden in Congo Blues: met humor, oog voor detail en oprechte betrokkenheid.
– Pieter van Oudheusden (Zone 5300)

Een boek dat je bij je kladden grijpt. Eenmaal begonnen laat je het niet meer los voor je het uit hebt.
Het geeft een ontroerend en aangrijpend portret van een ontheemde kleuter, van wie je gaat houden om de heldere, krachtige manier waarop ze zich verhoudt tot de twee werelden waarin ze leeft en waarmee ze zich verbonden voelt. Twee werelden die niets met elkaar gemeen hebben.
De bijna gekmakende strijd die haar pleegouders moeten voeren tegen de Nederlandse hulpverleners en instanties doet je met het schaamrood op de kaken beseffen in wat voor een geciviliseerd land wij wonen. En waar zoveel misgaat.
Toch is het een optimistisch boek. De toon is nooit klagend of beschuldigend, de auteur observeert en beschrijft zonder emoties op te dringen. Als lezer mag je lachen of huilen bij de passages die je zelf hiervoor uitkiest.
Het boek is uit 2005, maar met de huidige discussies over de toestroom asielzoekers actueler dan ooit.
– Marti Troost (Psychotherapeut, systeemtherapeut, RMPI, Kinder- en jeugd psychiatrisch ziekenhuis in Rotterdam)